ببخشید! حتی قطره ایش سهم شما نخواهد شد!

درود بر دوستان جانم

بی هیچ مقدمه چینی فقط می گویم:

نبودن طولانی مدتم از تلخی فزاینده ای ست که با خودخواهی تمام می خواهم همه اش را تا ته سر بکشم!

ببخشید! حتی قطره ایش سهم شما نخواهد شد!

تا مدتی نامعلوم نخواهم بود.

البته مطمئنم که نبودنم به هیچوجه احساس نخواهد شد! مطمئن باشید...

از دوستانی که هنوز پاسخ کامنت های پرمهرشان را نداده ام رسمن پوزش می خواهم.

 

در پناه ایزد مهر

شاد و شیرین باشید

 

و "خل بازی" همان واکسیناسیون عقل است...


آدم اگر عاقل باشد و بخواهد عاقل بماند راهی ندارد جز اینکه دقایقی "خُل بازی" را در برنامه ی روزانه اش قرار دهد!

 آدمهای عقل اندیش مفرط , ناگزیر کاملن دیوانه می شوند. مگر اینکه سر عقل بیایند و به ضرورت خُل بازیِ روزانه  ایمان بیاورند . ایمانِ قلبی و اقرار به زبان و اعمال آن در برنامه زندگی !

 در واقع عقل و روح آدم, همچون جسم  او نیاز به مقاوم سازی به وسیله ی واکسیناسیون دارد تا بتواند در مواقع لزوم خیلی چیزها را تحمل کند.

 و "خل بازی" همان واکسیناسیون عقل است...


راهنمای مطالعه :
نگارنده به هیچ وجه قصد طنز پردازی نداشته و بخشی از دیدگاه کاملن جدی خویش را نسبت به شیوه های صحیح زندگی در جهان مدرن نگاشته است!
لطفن به شیوه ی متون کاملن جدی مطالعه شود!

برای خاله زینب و بغض این روزهایش...


سکوتم را سوت می کشم

همبغض فیدوس

گیس تهوع آور آر . اُ . پی را سرفه می کنم!


بغض نکن خاله !

تمامِ کت کراکر فدای نفست

با آن چراغ های روشنِ شب هایش!

لجن های جوق های روباز آبادان را که هم بزنی

بغض های زیادی بیرون می زنند

همجنس بغض این روزهایت

هم کلام نگاهت...


ابتدای آن جاده ی برنگشته که می رسم

صدای سوت می شنوم


بوغ ممتد

و خطی که کاش هیچوقت صاف نمی شد!


هر سال

خط زندگی پانصد و خورده ای آدم


در این جاده ی نا صاف

صاف می شود!


و پانصد و خورده ای به توان ایکس

بغض ِ نارس

سقط می شوند توی گلوهای دریده مان!

بغض نکن خاله!


شرمنده توم


اینجاشه نمی تونُم بدونِ لهجه بگوم !


هر چی دلت خواس بِم بگو :

"مسود چش سفید!"


ولی بغض نکن که دلوم پوکیده, ای روزا...





پ.ن: این متن بداهه را اول در نظرات وب نیلوفر هزار برگ نوشتم. نخواستم ویرایشش کنم. که بغض های ویراستاری شده را دوست ندارم! برای ادای احترام به دل بزرگ زینب و روح عزیز رفته مان, اینجا نوشتم. همین!

هذیان شبانه 2 : دغدغه هایی که بوی نا می دهد

جنبش بغض را سرکوب می کنم

اصلن کی به کی است؟!

حالا که مُدِ دیکتاتوری ست!

 

بر سر شعورم

کلاهِ شکیبایی می گذارم و

گلوی غرورم را

به کراوات سکوت می نوازم

]چه ژست شیکی![

###

هی برادر!

کدام دلتنگی؟!

عصر, عصر انقلاب لبخند است

لبخند های کم هزینه ی چینی

بر لب های خشکه زده ی بی خیالی!

دغدغه هایی که بوی نا می دهند و

شبانه های توخالیِ مثلِ همین...

 

شانه ات را بیاور!
این بالش

 نفوذی دشمن است انگار!

کمی پیاده رو - به بهانه ی انتشار اولین دفتر شعر سعید باجووند

درود بر دوستانِ جانم

دیروز (سه شنبه 31/3/1390) توسط مانا مداح عزیز به جلسه ای در حوزه ی هنری آبادان دعوت شدم.

خستگی کار دوازده ساعته, پاها و چشمانم را سنگین کرده بود. اما اشتیاق حضور در جمع صمیمانه ای که خبرش را داشتم مرا به آنجا کشاند. پای صحبت استاد سعید باجووند پیرامون معیارهای شعر بودن در شعر سپید چیزهای قشنگی شنیدم و مطالب مفیدی از حضورشان استفاده کردم.

مطلع شده بودم که اولین دفتر شعر ایشان توسط انتشارات شاملو به چاپ رسیده است. توفیق مضاعف دریافت جلدی از دفتر شعر با یک دستخط باارزش در صفحه ی اول نیز نصیب شد.

خبر بسیار مسرت بخشی بود در این روزهای قحط خوش خبری.

این اتفاق خوش آیند را به سعید باجووند عزیز و ادب دوستان آبادان تبریک میگویم.

زیاده گویی را به شعری از دفتر تمام می کنم:


مرثیه ای برای آب


آبادان را

هرجور مینویسم

آباد نمی شود

اما تو آبادان بخوان

شاید

همین زمزمه های دعا گونه ات

بشود بارانی   معجزه ای برای این مردم بی آبادی

این لقمه در گلوی کسی فرو نمی رود

اما تو

آبادان را میان جمجمه ات غرغره کن

با خاک و شرجی زیبایش بساز

او

به غیراز همین سبزه های خوشکلش چیزی ندارد


آبادان!

لباس عروسی ات را

کجای جهان جا نهاده ای

که این گونه    سیاه

به خانه ی بخت می روی


کمی پیاده رو

دفتر شعر : سعید باجووند

انتشارات شاملو 

چاپ اول : اردیبهشت 90


هذیان شبانه 1

 

گاهی چقدر آدم دلش می خواهد از خواب بیدار شود!


این سر درد لعنتی خواب و بیداری را جهنم کرده...


راستی چقدر جذاب می شود اگر همه بیدار شوند و بفهمند چقدر همه ی این سال های عمرشان را در خواب کس دیگری بوده اند با ملیت و نژاد و تاریخ و فرهنگ دیگری و حالا بعد از بیدار شدن هی خودشان را بشکون بگیرند و شک کنند به بیداری شان...
و بعد تازه به این نقطه برسند که بهتر است باز بخوابند! چون تحمل این همه تغییر را ندارند! چون بیداری برایشان نمیصرفد !
چون به خوابشان عادت کرده بودند...

 

برای سعید باجووند عزیز و "خاور" بی "میانه" اش...

برای سعید باجووند عزیز و "خاور" بی "میانه" اش...


بداهه ی شبانه ایست پر ایراد . امید که ایراداتش به دید استاد قابل اغماض افتد...



در "خاوری" که هیچ ندارد "میانه" ای


شاعر شدیم, بی غزل عاشقانه ای

 


شاعر که نه ! لحافِ قرون میانه را


حلاج می شویم به گرزِ شبانه ای!

 


هی داد می زنیم که :"آه ای وطن! عزیز!..."


چندان که گشته ایم شبیه حنانه ای


 

شاعر شدن بدون غزل, هجو گفتن است


وقتی که نیست شاعری ات را بهانه ای


 

"میدانِ" دیدمان به تغزل وسیع نیست


"تحریر" کرده اند لجِ بچگانه ای


 

آزادی از کدام مسیرش به انقلاب -


- رد می شود زکوچه ی بن بست و خانه ای -


 

- که خشت خشت و ملات و زمینه اش


"تغییر" کرده به شیوه ی بس احمقانه ای؟!


###


خمیازه می کشم, غزلم سرفه می کند


دیگر نمی زند به یقینم جوانه ای


 

حالا به رختخواب فقط فکر می کنم


و خواب های مستندِ شاعرانه ای -


 

- که در غلاف  سرد سفیدی به روی دست


لم می دهم به روی بلندای شانه ای...



برای سحر بختیاری و حال و هوای این روزهایش...

برای سحر بختیاری و حال و هوای این روزهایش...

 

...

تو قرص می خوری و مرا درد می کُشد

 

این داغدیده را غزلی سرد می کشد

 

 

با اضطراب ِ [وای خدایا! چه می شود؟..]

 

تکرار این عبارتِ [برگرد] می کشد

 

 

"بیست و چهار تا...؟" غزلم را بدون شک

 

این بیت هایِ بی رمقِ زرد می کشد

 

 

در انتظار دیدن خط و نشانه ات

 

چشم مرا مونیتور نامرد می کشد

 

 #

[شرمنده ام که فحش جدیدی نداشتم

 

غم هر چه را که تازگی آورد می کشد!] 

 #

 

قرص و غزل اگر نکشد, بی گمان مرا

 

این بغض های قابل پیگرد می کشد...

 

 

مسعود امیری

۹/فروردین/۹۰

*************************

پانویس :

اول: سحر بانو! همیشه دلت را بهار خواسته ایم! جوانه بزن رفیق... 

دوم:پوزشم را بپذیرید که شعری بهاری نداشتم . بی توجه به تقویمَ بغض های دوستان را گریه می کنم! 

 سوم: با آرزوی سالی پر از خنده هایی بی منت لب ...

 

وارونگی...

http://tabnak.ir/files/fa/news/1388/7/12/38806_277.jpg

 

می نشینم كنارِ رود


                                 نگاه می كنم  


همه چیز وارونه می شود:


                   من، "نم" كشیده و


                                     رود، "دور" می شود...


 دلم می گیرد از اینهمه وارونگی


                                      می خندم  


                             به خودم كه عمری در خودم وارونه زیسته ام...



واگویه های ذهن بازیگوش با واژه های مرکب...

درود

خواستم برای دوست خوبم حسن در کلوب کامنتی بگذارم. به صورت نوشتاری کمی فکر کردم! بازیگوشی ام گل کرد و سر به سر چند واژه  گذاشتم.

تنها به عنوان بهانه ای برای به روز شدن اینجا می نویسم.

 

در شطِّ رنجِ شايد هنوز... نه!


                           غرق مي شوم


    و تو


          پاي ميز محاسبات روزمره ات


                                   با مهره هاي احتمال


                                            شطرنج مي زني!؟


                                                           بازيچه ام نكن!

   از "تُرنجِ" خوش بيني ام


                               بدون "تـُ"


                                    فقط "ـرنج" مي ماند و ...


بي خيال "تقدير"


                         بمان!


                        وگر نه روزي:


                               "تقـ..!" (صداي در )


                      -شرمنده ام عزيز-


                                            "..ـدير " آمدي ...